Wad bijzonder

Ik rijd door de Groningse polder, op weg naar punt van Reide. Op de radio luister ik naar een interview met Arjan Lubach over zijn nieuwe boek 'Stoorzender'. De DJ vraagt hoe het kan dat alles wat hij aanraakt veranderd in goud. Arjen legt uit dat hij niet houdt van ego shows en het liever over zijn werk heeft. "Je bent zo bescheiden", hoor ik de DJ zeggen. In gedachten roep ik hem toe dat hij uit Groningen komt. 'Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg!'. En juist die mentaliteit heeft mij altijd iets geremd. Als tiener droomde ik al van creatieve avonturen. Ik wilde anders zijn, niet als de rest en fantaseerde over ontsnappen uit het suffe Groningse dorp, zoals Arjan deed Lubach deed. Maar het liep anders...

Tweeëntwintig jaar geleden reed ik dagelijks door Oost Groningen. Ik zat achter de kasbalie van de Rabobank, dat toen nog bestaansrecht had in alle kleine dorpen. Daar kwamen mensen nog contant (week)geld halen van hun rekening. Elke dag gingen er vele geldflappen door mijn vingers, die aan het einde van de dag afgestort werden in een old school kluis. Ik was zeg maar de Rabo Wallet van nu ;-). Het was een veilige omgeving met ruimte voor ontwikkeling. Door me aan te passen aan de plattelandsmentaliteit en de cultuur binnen de bank, zat mijn carrière al snel in de lift. Ik had af en toe een paar gekke uitspattingen, zoals een hoofd halfvol met dreadlocks . Toen ik met mijn nieuw bakken kapsel en oranje wijd uitlopende broek de afdeling op stapte hoorde ik: 'Wad-apart-ja'. Deze reactie was van een oudgediende, wie als hypotheekadviseur zijn dagen tot zijn pensioen aan het aftellen was. Ik speelde met mijn persoonlijkheid, maar binnen de lijntjes, waardoor ik een vrolijke noot was. Als betrokken, ambitieuze medewerker met een grote dosis verantwoordelijkheid, namen mensen die behouden gekkigheid op de koop toe.

Tien jaar lang reed ik van Scheemda naar Midwolde, Nieuwolda, Beerta, Bellingwolde, Winschoten en Nieuweschans. Oog voor de omgeving had ik toen nog niet. Ik had altijd haast, vertrok te laat van huis en ergerde me aan de mensen die zich als slakken voortbewogen. In mijn hoofd speelde zich dan van alles af; vooral ergernis en stress omdat ik te laat op mijn werk zou komen. En dit werd alleen maar erger toen we kinderen kregen, want net als je alles gereed had voor vertrek, kwam de melk die er net in zat weer naar buiten. Het was de liefde wat me nog steeds in Groningen hield en de portemonnee. Toen we ons eerste kindje kregen woonden we in Muntendam. Dit is zo'n plek dat als je er niet vandaan komt, ze je bij de buurtsuper vragen: 'Doe bist zeker import wicht'. Hier konden we een mooi modern twee onder een kapwoning kopen, welke we konden betalen. Maar na de bevalling gingen we toch op zoek naar een huis in Veendam. Iets minder sociale controle leek me toch wel fijn. We kregen een fijn nieuw gebouwd huis met grote tuin en de school om de hoek. Later verhuizen we nog een keer naar een prachtig vrijstaand herenhuis, maar weer in Veendam. In de jaren die volgen groeien onze twee meiden op in een veilige omgeving met alle faciliteiten in de buurt. Ik droomde nog steeds van een leven op een plek met meer spanning, voor zover ik dat nodig had met alle ballen die ik in de lucht aan het houden was. Maar ik besefte me ook dat onze kinderen al iets opgebouwd hebben, waar ze niet uitgerukt willen worden. En zo vliegen de jaren voorbij.

Ik parkeer mijn auto bij bezoekerscentrum Dollard als ik op het schiereiland aankom. Ik besluit de wandelroute van het Groninger Landschap richting Punt van Reide te volgen en loop eerst door polder Breebaart. De stilte wordt hier vrolijk opgesierd door vele kwetterende vogels. Tijdens laagwater foerageren de vogels op de ernaast gelegen slikplaten van de Dollard. Wordt het hoogwater dan kunnen ze zich weer terugtrekken naar de Breebaart polder.  Met name aan het einde van de zomer zijn hier tienduizenden wadvogels te vinden. Als ik even later de dijk oploop staat de zon al hoog aan de hemel. Het wad schittert. Wat een waanzinnig uitzicht! In de verte zie ik een grote groep zeehonden die al spelend genieten van het mooie weer. Door de corona perikelen is het uitkijkpunt, om de zeehonden goed te bekijken, gesloten. Het blijkt in het hoogseizoen vaak druk bezocht te worden. Vandaag is er helemaal niemand. Ik geniet van de vergezichten en alle geluiden uit de natuur die ik om me heen hoor. Ik loop verder en hoor in de verte een schaap. Hij komt me tegemoet lopen over de weg, wat een bijzonder gezicht is, omdat de rest van de schapen achter de hekken verblijven. Beoordeel zelf; blaat 'ie nu tegen de rest dat ze ook moeten uitbreken en de vrijheid moeten zoeken of zoekt 'ie een manier om weer bij de rest te kunnen komen. Bekijk het filmpje.

Als ik de route vervolg kom ik uit bij de Batterij Fiemel. In de tweede wereldoorlog bouwden de Duitsers deze batterij voor de luchtverdediging van Emden. Een batterij is een militaire term voor een eenheid van drie tot zes zware kanonnen. De luchtbatterij bij Fiemel telt op haar hoogtepunt ruim veertig bouwwerken. De meeste zijn gesloopt.  Als één van de laatste overblijfselen van de tweede wereldoorlog in Groningen, vertellen deze bunkers het verhaal over leven en strijd langs de oevers van de Dollard. De Canadezen hadden twee pogingen nodig om de overwinning te kunnen vieren in 1945. Na hun eerste opmars moesten ze zich terugtrekken na een gewelddadige confrontatie met de Duitsers. Vanuit het geschut bij Fiemel en in de Carel Coenraadpolder werd Nieuwolda gebombardeerd. De schade was groot en vele burgers en soldaten vonden de dood in deze strijd. De Canadezen hebben later meer succes bij een tweede poging, waar de omgeving wederom enorm onder lijdt. Ze openen vuur op de stelling bij Fiemel en bestoken de Duitsers met tanks. Er ontstaat angst en onduidelijkheid bij de Duitsers, die besluiten in de vroege ochtend van 30 april met een bootje over de Eems naar hun thuisland te varen. Op 2 mei 1945 is de provincie Groningen bevrijd.  

Terwijl ik de verhalen lees voel ik iets naast me. Weer een schaap. Nu eentje met wat meer vet op de botten. Wat heerlijk dat die beesten hier zo'n vrijheid hebben. Dat was 75 jaar geleden wel anders, realiseer ik me na het lezen van de geschiedenis op deze plek. 

Ik rijd door de polder weer richting huis. De prachtige bloemen langs de kant van de weg lachen me toe. Onderweg in Nieuwolda kom ik een kraampje tegen aan de kant van de weg. Hierin staat zelfgemaakte jam in de meest bijzondere smaken. Ik neem de Koekepeer mee. Later lees ik op de website van Likkepot dat de jam van onbespoten fruit uit eigen tuin wordt gemaakt in de verhouding 2:1 gemaakt. Dat wil zeggen: 2 delen fruit op 1 deel suiker. Hierdoor krijg je een minder zoete jam waarin de smaak van het fruit beter tot zijn recht komt. Een aantal soorten wordt zelfs 3:1 gemaakt. Ik weet dat het niet te doen is om jam zonder suiker te maken, omdat het dan erg snel bederft, maar hoe minder des te beter!  Even later rijd Midwolda binnen en spot een prachtig oud gebouw bij de sluis van het Oldambtmeer, met terras. Na het invullen van mijn gegevens en het desinfecteren van mijn handen plof ik neer langs het water bij deze Brasserie Old School. Ze hebben zelfgemaakte noten-cranberry-taart en ik bezwijk hiervoor. Wat heb ik dit gebied twintig jaar geleden verkeerd beoordeeld! Of beter gezegd, links laten liggen. Juist hier ervaar ik nu het intense vrije gevoel. Ik weet nog dat ik tijdens de lockdown, na een aantal dagen aan huis gekluisterd gezeten te hebben, op mijn mountainbike een rondje door de weilanden fietste. Het was vlakbij huis, maar het voelde zo fijn om in die weidse omgeving te zijn.  Nog steeds droom ik er flink op los, maar de behoefte om te ontsnappen is weg. Ik heb geen haast meer (haast niet ;-) en de voet is van de rem. Nieuwsgierig ontdek ik er op los en ben me er meer dan eens van bewust dat de schoonheid elke dag overal te vinden is. 

Enjoy!

Lidia

P.s. Vind je het leuk om nog meer te zien over dit verhaal, check dan mijn Insta Stories.  En wil je graag een keer samen op expeditie, dan kun je een gratis intake plannen.