"Ik zie een enge man voor het raam!", roept mijn zus als we 's avonds door Pieterburen naar onze B&B lopen. Ze zegt dat er geen haar op haar hoofd is die het Pieterpad alleen zou gaan afleggen. Het is mijn verjaardag en morgen starten we als de drie zusketiers de lange afstandswandeling naar de Sint Pieterberg. Na de eerste twee etappes ga ik wel alleen verder en in tegenstelling tot mijn zussen zie ik hier enorm naar uit. Maar eerst maar eens kijken of we met z'n drietjes de stad Groningen halen zonder al teveel kleerscheuren...
Onze B&B Wadkovice ligt aan de rand van het dorp aan een doodlopend straatje. Bij de entree staat een oude paspop voor de pipowagen, op het terrein staan fruitbomen en leggen kippen verse eieren. "Dit is het!", roep ik enthousiast naar mijn zussen voor wie de locaties een verrassing zijn. Ik zie al aan hun hoofd dat ze niet goed weten hoe ze moeten reageren; "Oké...", zegt er eentje. Ondanks dat ik zelf de B&B's voor onderweg hebt geboekt, is het natuurlijk altijd nog een verrassing wat je aantreft. Dit was er eentje waarvan je geen tweede zult aantreffen en is dus helemaal naar mijn smaak. Als we even later op de groene vintage bank een spelletje spelen met een glas wijn en blokje kaas erbij, merk ik ook dat mijn zussen gewend zijn. Het spel heet 'Weet je nog' en levert goede gesprekken op. Zo ontdekken we meer over ons seksleven als pubers en de angsten die we bij ons dragen. Als de fles leeg is schieten mijn zussen in het stapelbed en mag ik als oudste het tweepersoonsbed induiken (je moet als oudste je privileges hebben niet waar?!). "Moet ik nog een wekker zetten?", roep ik ze toe door de wagen. "Nee hoor, ik ben altijd om zes uur wakker!", roept mijn zus. Nu ben ik degene die 'oké..' zegt. Ik leg mijn hoofd op het kussen en bedenk me wat een geweldige (verjaar)dag dit was. Ik verheug me op morgen, dan start ik officieel aan mijn bezinningsroute.
Het leukste van een B&B is toch wel het ontbijt. Het is elke keer weer een verrassing wat je krijgt. Ons ontbijt bestond uit afbakbroodjes, divers beleg, fruit, yoghurt en een fles wijn! Ook al zaten onze rugtassen propvol, die fles wijn drukten we er nog wel bij in. Terwijl de broodjes in de oven liggen en de ramen in de knusse keuken beslaan, nemen we de dag van gisteren nog even door. We hadden namelijk geluncht bij De jongens uit de buurt in Winsum en waren er daarna op uit getrokken met een fluisterboot van Marenland. Het leverde een hilarisch uur op (de filmpjes zijn terug te zien op Insta Stories, highlight Pieterpad). We bleven gelukkig droog en de boot doet het nog ;-) Het is heerlijk om samen te kunnen lachen, maar ook om je bloot te durven geven aan elkaar. Ondanks onze enorme verschillen in karakter overheerst het veilige gevoel. We maken ons klaar voor de wandeling. Ik stel de navigatie in en de fles wijn stopt mijn jongste zus nog in haar rugtas. Off we go.
We lopen eerst tien kilometer van Pieterburen naar Winsum. Het landschap is wijds en het waait behoorlijk, maar na een stukje lopen hebben we het al snel warm. Het valt ons op dat we veel landbouwgrond passeren. Later op de route zullen we juist veel meer veeteelt zien. Onderweg hebben we het over van alles en nog wat en ik kan het niet laten om af en toe wat weetjes over wilde planten te delen. Na een paar kilometer lopen moeten we al een korte pauze inlassen voor een wildplas. Ook de fles wijn wordt overgeheveld naar de tas van mijn andere zus. Als we in Winsum arriveren nemen we een kopje soep in Herberg de Gouden Karper en worden de eerste blaren op de voeten van mijn jongste zus al afgeplakt. Het blijkt dat haar schoenen van binnen versleten zijn, waardoor de ruwe randen langs haar hak schuren. Au. Als we even later onze route richting Garnwerd ingezet hebben, besluit ze zelfs om haar schoenen uit te doen en op sokken verder te lopen. Het blijkt een verademing te zijn, totdat we in Garnwerd Bij Hamming aan de borrel met bitterballen zitten. Tot haar schrik ziet ze dat ook de onderkant van haar voeten kapot zijn gegaan door het asfalt. Ik heb verrassend genoeg nog geen centje pijn. Tijdens mijn proefwandelingen en het inlopen van mijn nieuwe schoenen had ik ook een aantal blaren opgelopen en weet dus hoe vervelend dit is. Maar de aankoop van een paar goede sokken zonder naden biedt uitkomst, zo blijkt nu. We moeten nog een kilometer of zeven lopen, voordat wij bij onze B&B arriveren. We besluiten eerst te genieten van deze heerlijk rustplek aan het Reitdiep. We zitten in een prachtig statig gebouw langs de dijk, met mooi ingerichte kamers uit vervlogen tijden. Buiten ontdekken we nog een gezellige tuin vol kruiden en fruitbomen, waaronder picknickbanken staan. Even later wordt met een tampon op creatieve manier geprobeerd om de pijnlijke plekken zoveel mogelijk te dempen, waarna we onze tocht vervolgen. Misschien draagt ook de borrel bij om wat verlichting te bieden op het laatste stuk....
Ik merk hoe de boodschappen, die we in Winsum hebben gekocht, in mijn schouders snijden. Dit was de laatste supermarkt die we op de route tegen zouden komen. En dus zat er niets anders op dan 12 kilometer lang de kikkererwten, linzen, kokosmelk, courgette, wortels, ui, kerrie en tomaten extra op de rug mee te tillen. Misschien moet ik mezelf toch nog maar trakteren op een nieuwe rugtas met heupdragers, bedenk ik me. In gedachten zie ik ons al zitten in de B&B met een pan dampende curry en een glaasje rode wijn. Ondertussen begint het te miezeren. Het stuk langs de dijk is prachtig, ondanks het gure weer, alhoewel ik me afvraag of mijn jongste zus dit ook ervaart. "Hoe lang nog?", horen we haar achter ons vragen. We vertellen haar dat het nog 3 kilometer is voordat we bij B&B Wierumerstee zijn. In de verte zien we een heleboel koeien mooi in een rij staan, terwijl ze oversteken van het ene land naar het andere aan de overkant van de weg. De boer met cowboyhoed op zijn hoofd vertelt ons dat ze luisteren naar zijn fluittoon en stem. En inderdaad, de best wel grote imposante beesten, waar ik nu best dichtbij sta, luisteren goed. Ik zie dat hun uiers op knappen staan en mijn blaas ook. Als we even verderop zijn laat ik mijn broek dus weer snel naar beneden glijden. Wat een opluchting!
Even voordat de wolken besluiten om de regen massaal te laten vallen hebben wij onze B&B bereikt. Wat een leuke plek! Ik verken gelijk de binnen- en buitenkant, terwijl mijn jongste zus met haar voeten in een bak water plonst. Als het even later met bakken uit de hemel komt proosten wij op onze eerste etappe met een bord dampende curry voor ons op tafel. We hebben het volbracht als de drie zusketiers! Morgen zien we wel weer, want dan staat er nog zo'n tien kilometer op het programma. Een goede nachtrust doet wonderen...Helaas is die ons niet gegund. Toen we op bed kropen en het licht uitdeden, duurde het maar even, voordat er een dierentuin aan muggen langs ons hoofd zoemde. Ik hoorde een vertrek verderop dat er verschillende 'neefjes' werden doodgeslagen, dus had al snel door dat het onbegonnen werk was om de boel uit te roeien. Wat stom dat ik mijn deet uit de basisuitrusting had gegooid. Ik besloot rustig en ver onder dekens te gaan liggen. Adem in en adem uit...Het zweet brak me overal uit en ik voelde de jeuk al opdoemen op mijn schouders. Kennelijk waren er 'tochtgaten' geweest. Ik moest een andere oplossing bedenken. Een aantal prikken verder besluit ik om half drie 's nachts om mijn loopkleren aan te trekken, inclusief vest met col. Het bezwete t-shirt doe ik over mijn hoofd en dek daarmee zoveel mogelijk van mijn gezicht af. Op mijn neus en een stukje van mijn mond na. Ik haal het winterdekbed uit de hoes en doe het laken over voor het idee. Ik hoor door mijn oordoppen heen nog steeds gezoem, maar uiteindelijk val ik toch nog een paar uurtjes in slaap. De volgende dag zitten we dus al vroeg geradbraakt te wachten op ons ontbijt. Buiten zie ik dat het licht wordt en besluit op de dijk een kijkje te nemen. Dit maakte alles goed! Ik voelde mijn energie stromen door het ontwaken van de natuur in al zijn puurheid. De lucht kleurt rood, paars en oranje en de vogels beginnen in het rond te vliegen over het Reitdiep. En de schommel in de tuin haalt weer het kind in mij naar boven. Even later zitten we aan het heerlijke ontbijt en kunnen we alweer lachen om de avonturen die we in nog maar drie dagen samen hebben beleefd.
We maken ons op voor het laatste stuk. Ook mijn andere zus plakt uit voorzorg een blarenpleister op een pijnlijke plek. Ik voel alleen mijn knokkel aan de zijkant van mijn voet en een aanhechting achter mijn knie, maar zodra ik warm gelopen ben, zakt dit weer weg. Mijn jongste zus besluit te kijken hoever ze komt. In de verte zien we de stad Groningen al liggen, dus mentaal geeft dit een boost. Ook helpt het haar dat we ons weer meer in de bewoonde wereld begeven, waardoor het idee een taxi te kunnen bellen al genoeg is om het te kunnen volhouden tot het eind. Mijn andere zus vertelt me onderweg hoe leuk ze het vond. Ze had geen idee had wat ze kon verwachten, maar voor herhaling vatbaar. "Dan doen we de laatste etappe naar de Sint Pieterberg", grapt mijn andere zus. Deal! En hoe leuk zou het zijn dat, net zoals op mijn verjaardag, we onthaald worden door de hele familie. Uiteindelijk halen we met z'n drieën het eindpunt van de tweede etappe. Voor mij het begin van een route vol nieuwe avonturen, voor mijn zussen het eind van een gezellig zussenweekend.
Liefs,
Lidia
P.s.; Wie jarig is trakteert. Ik heb niet één, maar twee recepten voor het maken van een taart vol goodies: een chocolade-pompoen-brownie met popcorn & chocolade-kokos-taart. Enjoy!
