De etappe van Rolde naar Schoonloo is 18 kilometer en voor mij nog een soort van 'thuiswedstrijd'. Ik word door mijn taxi afgezet op het beginpunt in de vroege ochtend, terwijl het nog behoorlijk fris is. Als ik mijn navigatie instel zie ik een man en vrouw passeren. Hè, bah, denk ik. Als er mensen voor me lopen ga ik of langzamer of juist heel snel lopen, om ze in te kunnen halen. Ik besluit voor het laatste te gaan. Ik zet bij de start gelijk de versnelling in om kilometers te maken, ondanks dat het aanlokkelijk is om op dit moment van de dag uitgebreid te gaan fotograferen. Ik groet vriendelijk als ik inhaal en loop flink door. Ik heb nog geen zin in smalltalks ...
In tegenstelling tot de vorige etappe, over het Balloërveld in de regen, zijn er nu veel meer mensen op de been. Het belooft een mooie dag te worden en dat is te merken. En zijn al best veel mensen, net als ik, er vroeg op uitgetrokken. Ik worstel een beetje met de wandelaars voor en achter me. Op de één of andere manier storen ze in het beeld. Het landschap is op z'n mooist zonder 'stoorzenders'. Ik probeer mijn hoofd uit te zetten en een cadans te zoeken in het lopen. Dit gaat een poos goed, totdat ik in de verte twee dames aan hoor komen. Ze hebben behoorlijk was lawaai en al snel blijkt waarom. Om het beekdal tussen het Oosterveld van Rolde en het Eexterveld van Eext te doorkruizen moet je flinke hindernissen trotseren. Ik vermoed dat één van twee daarbij uit hun broek is gescheurd of mijn fantasie vindt dit een leuk verhaal. Ik klim ook over de blokkades en geniet dan van het prachtige veld, waar het Andersche diep doorslingert.
Als ik bij de voorde (doorwaadbare plek) aankom kies ik een souvenir uit voor thuis. Ik ben ermee begonnen in Kroatië. Tijdens bijzondere reizen neem ik een mooie steen mee, die ik opteken met de plek van herkomst. Dan gaat de steen in het glazen herinneringskistje op de werkbank vol verhalen. Ik loop door richting Papenvoort en moet weer denken aan de blog (Zweefteef), welke ik schreef na een bezoek aan een camping in deze buurt. Zo'n plek waar alles nog mag en ruimte is voor gekkigheid. Geen straatjes vol met chalets, omdat dit lekker veel geld in het laadje brengt, maar heerlijke ruime plekken met pipowagens en projecten van kunstenaars. Ik hoor weer harde geluiden, maar dit keer niet van mensen. Ik zie opeens een veld voor koeien naast me en eentje daarvan is behoorlijk luidruchtig. Ik kruip door de bossen om dichter bij ze te komen. Opeens sta ik oog in oog met nummer 48 en nog wat. 'Hoi', zeg ik ook nog...
Rond het middaguur heb ik zin om wat te eten. De zon is inmiddels ook lekker gaan schijnen. En waar ik die ochtend al bang voor was, blijkt te kloppen: alle bankjes en zitplekken onderweg zijn bezet. Ik plof uiteindelijk neer op een kei. Mijn wrap met pesto, tomaat, rucola en kaas smaakt heerlijk. Met mijn water doe ik een beetje voorzichtig. Ik heb maar één flesje mee en ik kom onderweg geen vulpunten tegen. De horeca is dicht vanwege het coronavirus. Dat betekent dus ook dat ik onderweg geen kop koffie kan scoren. Wat stom dat ik geen thermosfles meegenomen heb! Voor de volgende keer. De open plek in het bos en de zon op mijn gezicht maakt me wat loom. Ik moet dus niet te lang blijven zitten, maar eerst nog even een wildplas. Daar heb ik de horeca niet voor nodig ;-).
Als ik bij Papenvoort de weg oversteek kom ik in een prachtig natuurgebiedje met stille vennen. Nou ja...stil... Als ik net een goede plek op een afgezaagde boomstam heb gevonden om de ven te fotograferen hoor ik de mannen aankomen, die ik al een paar keer ben tegengekomen. Net bij de lunch op mijn kei haalden ze mij in, ik hen daarna, terwijl zij een broodje aten en nu blijven ze bij me staan. 'Wat een goede plek voor een foto!', zegt de man met hoed, harde stem en korte broek aan. Dit betekent dus dat ik snel mijn foto moet schieten en plaats moet maken, gruwel ik. Ik besluit dichter naar de ven te lopen en hoor de mannen luidruchtig raaskallen over hoe weinig je eigenlijk nodig hebt in het leven. 'Grappig', denk ik, de man met hoed vertelde net nog een verhaal over zijn nieuwe Volvo toen ik ze voorbij liep tijdens hun lunch. Ik besluit te wachten totdat ze gaan, zodat ik in alle rust kan genieten van deze idyllische plek in het sparrenbos.
Na het sparrenbos loop ik een stuk over ruilverkavelingsgebied. Het is leuk hoe in deze etappe het bos en de open velden elkaar afwisselen. Bij camping 'De warme Bossen' kom ik eindelijk een lege bank tegen! En wat voor eentje; de leukste van deze etappe. Met nog 405 kilometer te gaan smikkel ik eerst mijn mandarijn op. Ik trek mijn jas uit en drink de laatste slokken water uit mijn bidon. Mijn outdoor jas is eigenlijk te warm voor deze fantastische herfstdag. Voor vandaag zit de etappe er bijna op. In Schoonloo word ik weer opgehaald. In de verte hoor ik een bekende stem en zie 3 silhouetten, waarvan eentje met hoed... Ik stop mijn spullen weer in de tas en besluit snel te gaan. Het laatste stuk loopt door het Strubbenbos. Net voordat het dorp vanuit het bos zichtbaar wordt, hangt er onverwacht een kleurrijk spinnenweb in de boom. Heerlijk die verrassingen onderweg!
Op naar Sleen,
Lidia
