Vorig jaar in de zomervakantie liep ik één etappe van het Pieterpad om te kijken of het wat voor me was. Ik slingerde over de Wolfsberg in Groesbeek, langs de knotwilgen in Millingen en eindigde met een heerlijk lunch in Gennep. Ik was gelijk verkocht en startte in oktober 2020 officieel het Pieterpad vanuit Pieterburen. Ik wilde binnen een jaar op de Sint Pieterberg staan. Nu is het alweer oktober...het liep anders.
Ik dacht mijn wandelschoenen niet meer te dragen afgelopen zomervakantie. Mijn laatste Pieterpadetappe liep ik vorig jaar november. Het werd te koud. Vooral de picknicks en het openbaar toiletbezoek. Alle horecazaken en veel B&B's waren gesloten in verband met de lockdown. En dus staakte ik mijn tocht, in de hoop dit in het voorjaar weer op te pakken, als we Corona gedag hadden gezegd, zo hoopte ik. Maar in maart zaten we nog steeds in de ellende. Pas in juni ging de boel weer van het slot, maar toen stond de zomervakantie al voor de deur.
Na regen komt zonneschijn. En dit bedoel ik letterlijk en figuurlijk, want na de enorme hoeveelheden water, welke delen van Limburg lieten overstromen, konden we toch op onze camping aan de Maas terecht. De week ervoor stonden we in Schaijk, maar door de regen kwam er van wandelen niets. Het weer was niet het enige wat roet in het eten gooide, ook mijn energielevel was niet op peil. Mijn tweede vaccinatie haalde ik in Berghem, vlakbij ons eerste vakantieadres en daarna werd ik snotverkouden en stond mijn hele hormoonhuishouding tot overmaat van ramp op haar kop. Toen uiteindelijk alle seinen op groen stonden heb ik de etappe van Gennep naar Vierlingsbeek gelopen, aansluitend op de allereerste route, welke ik vorig jaar liep, van Groesbeek naar Gennep.
Als ik het dorp uitloop ontvouwen zich gelijk een aantal taferelen; een voortuin met een boodschap en een lapjes-oma met haar fiets. Ik sla af het bos in en volg de roodwitte markering over de kronkelige zandpaden. Vanuit het niets doemt een oude spoorrails op tussen de boomstronken. Dit schijnt....
Tot en met de (heide) kom ik niemand tegen. Wanneer ik de prachtige vennen op een hoog punt aan het fotograferen ben hoor ik iemand zeggen; Daar verderop is het nog mooier!'. Ik praat een tijdje met dit echtpaar en loop door om dit prachtige gebied verder te ontdekken. Verderop op het heideveld word ik aangesproken door een ander echtpaar. Ze laten een ID bewijs zien en vragen of ik de mevrouw die erop staat heb gezien. Ik twijfel; de mevrouw die ik boven op de heuvel had gesproken had een zonnebril op, maar het kapsel is wel hetzelfde. Ze is haar portemonnee met alle pasjes verloren. Ik vertel het echtpaar dat ze op de camping in ?? staan, want dat hadden ze me verteld. Ik loop door en als ik even later een koffiepauze houd bij ??, vragen twee dames of ik mijn portemonnee kwijt ben. Ik vertel ook hun wat ik weet. In ?? steek ik over met het pondje en sta ik weer oog in oog met het echtpaar, wie de portemonnee hadden gevonden. Ze vertellen me de politie te hebben gebeld, maar zeggen me dat zij niets kunnen doen. Ze hebben daarop besloten de campings te bellen in ??. Bij ?? schoten ze raak. De eigenaar wist dat er gasten het Pieterpad gingen lopen. Hij heeft contact met ze opgenomen en in contact gebracht met de vinders van de 'buit'. Eind goed, al goed, maar ze vertellen me ook dat ze weinig van de omgeving meegekregen hebben. Ik ben blij dat ik de portemonnee niet gevonden heb, bedenk ik me schuldig en merk hoe mijn voeten in een laag blubber verdwijnen. Het laatste stuk van de route loopt langs de Maas. Het water heeft hier een meter hoog gestaan en is net weer toegankelijk. Ik zie hoe het water heeft huisgehouden en de gewassen heeft vernietigd. Het is een bijzonder gezicht. Zijn we wel opgewassen tegen een volgende keer? In Vierlingsbeek plof ik neer op het terras en bestel een biertje. In tegenstelling tot de verzadigde bodem kan ik wel wat vocht gebruiken.
We zijn inmiddels een jaar verder en ben ik nog lang niet in het uiterste puntje van Nederland aangekomen. Ik heb mijn tijdslimiet laten varen. Het pad blijft wel liggen, dus ik kan er ook wel
een meerjarenproject van maken. Op het moment dat ik dit verhaal schrijf ben ik druk bezig met het in de markt zetten van mijn eigen bedrijf Hoe Vedder, waarop ik me fulltime ga focussen. Ik hoop
dit najaar nog een aantal routes te kunnen lopen. Alleen al om het evenwicht te kunnen bewaren in werken en ontspanning. Het is mijn manier van nieuwe inspiratie opdoen en onthaasten. Ook met
wandelen ontwikkel je een nieuwe kijk op zaken; onmisbaar als creatieveling! Mijn pot met stenen, die ik vind op de routes, zit nog lang niet vol...
Liefs,
Lidia
