Ik vind klagen stom. Net als regen, een lekke luifel, de Maas die de camping onder water dreigt te zetten, kinderen op elektrische steppen, heel veel snot, Corona, campingwifi voor 70 euro welke het niet doet, Venlo, anderhalf uur wachttijd voor een attractie en wind die onze luifel opblaast. Het zou 'gewoon' een vakantie in Nederland worden, maar wel eentje met ongewone ervaringen...
Vorig jaar bleven we ook al in Nederland en zakten we af van Texel, via Petten naar Groesbeek. Nu tripten we van Schaijk naar Groesbeek, Well en Gulpen, omdat onze reis naar Slovenië en Kroatië teveel gedoe en onzeker leek. Een bijkomend voordeel: de oudste dochter kon tussendoor nog heen en weer reizen om te werken en haar vriendje een paar dagen meenemen naar de camping. Vol enthousiasme zetten we voor de eerste keer onze gloednieuwe vintage-look Caravanity luifel op. Midden in een groene oase op het zand aan een idyllische ven op camping Hartje Groen. 's Avonds aan tafel doen we ons Babbelboxspel en er wordt aan mijn gezinsleden gevraagd welke eigenschap ze graag van mij willen hebben, als dat kon. Ze vertellen dat ze graag mijn positieve instelling en lef willen hebben; "Je weet van elk probleem wel weer iets positiefs te maken, mam". De volgende avond wordt dit gelijk op de proef gesteld als de regen met bakken uit de lucht komt vallen. De luifel blijkt al snel te lekken, maar even later ook bijna te bezwijken onder de enorme hoeveelheden water. Ik zie het niet zitten om de hele nacht waterzakken uit de luifel te gooien en besluit de punt van de luifel naar beneden te halen. Op hoop van zegen. Nadat ik mijn oordoppen had ingedaan werd het alsnog een onrustige nacht, maar de luifel overleefde.
Naast de roerige nacht, merkte ik ook mijn eigen onrust op. Zou het komen omdat ik mijn ontslag had ingediend, net voor de vakantie? Normaal gesproken bruis ik van de energie om nieuwe avonturen te beleven, maar op de vaartocht in Den Bosch op de Binnendieze na, leek het niet te lukken. Misschien omdat Nederland toch net die andere vibes heeft dan het buitenland? Of de zon tot dusver ontbrak? Na een week pakten we ons kamp in Schaijk nat op en bouwden het in Groesbeek weer op. Zon! We leefden op, vierden het Abrahamfeestje van Richard en fietsten heerlijk over de heuvels. Ook de social detox, die ik met mezelf had afgesproken, voelde erg prettig.
De volgende stop werd camping Leukermeer in Well, Limburg. Een aantal dagen later dan gepland, omdat de camping geëvacueerd was door het hoge water. Ook wij konden een nog een absurd hoge waterstand waarnemen in de haven, waar banken en prullenbakken onder water stonden, toen wij als gasten arriveerden. Inmiddels waren we allemaal snipverkouden en hadden na het (snel)testen massaal neusspray en zakdoeken ingeslagen. Met een hoofd vol snot, pap in de benen, maar geen corona, sta ik een dag later anderhalf uur in de rij voor de bobbaan in Toverland. Ik weet dat er mensen zijn die dit soort uitjes niet kunnen veroorloven, maar daar in die rij vraag me heel verwend af wat nu precies de fun van vakantie is. Als ik na twee dagen de energie weer terug voel komen en het water zich weer teruggetrokken heeft, krijg ik toch zin om op ontdekkingstocht te gaan. Op de fiets verken ik de prachtige Maasduinen en te voet wandel ik de 20 kilometer lange Pieterpadetappe van Gennep naar Vierlingsbeek. De impact van het hoge water van de Maas is goed te zien. Deels staan er nog gewassen met hun voeten in het water. Als ik de het pondje van Vierlingsbeek naar Bergen pak, spreek ik een boer wie me vertelt dat zijn hele oogst verloren is. En hij komt niet in aanmerking voor het noodfonds, omdat Vierlingsbeek net in Brabant ligt...
Als we thuis zijn open ik mijn Instagram weer. Ik stuit op een berichtje van iemand wie schrijft dat goed ook gewoon goed genoeg kan zijn. Hoge ambities van meer en beter nastreven, verschillende studies tegelijk volgen, posities met aanzien bekleden, je maatschappelijke betrokkenheid en inzet tonen op sociale media (en daar geld aan verdienen), een lichamelijke of psychische aandoeningen overwinnen of uit een moeilijke situatie stappen worden geprezen, maar ze vraagt zich af waar de waardering is voor mensen die een gewoon leven leiden? Die 'gewoon' hun leven op de rit hebben, (net) genoeg geld hebben om zichzelf of hun gezin te onderhouden en genieten van de dingen die ze daarvan kunnen doen. Die hetzelfde presteren als de mensen die net iets meer hebben moeten overwinnen en niet net zo extravagant zijn als anderen. Ik vraag me na het lezen van dit bericht af wat de definitie van 'gewoon' is. Is deze niet voor iedereen anders? Wat voor mij een buitengewoon mooie zonsondergang is, kan voor een ander gewoon het invallen van de avond zijn. Iedereen zoekt uiteindelijk naar zijn of haar stip op de horizon, wat het leven de moeite waard maakt. Heb je dan nog waardering van anderen nodig? Natuurlijk is een beetje aandacht fijn, maar zoek vooral naar de dingen waar je zelf blij van wordt; gewoon of ongewoon.
Stop and smell the roses,
Lidia