Ik had dit jaar grote wandelplannen, maar een groter plan gooide roet in het eten. Ik nam ontslag en wilde Hoe Vedder naar the next level tillen. Dit betekende dat er veel tijd ging zitten in het vormgeven van mijn plannen en minder voor avonturieren. Het verjaardagscadeau van mijn zussen was dan ook een schot in de roos: een weekend Pieterpad lopen van Holten via Laren naar Vorden. Ik hoefde niets te regelen; er was een B&B met lekker eten geboekt, dus ik hoefde alleen maar de juiste coördinaten in mijn GPS te zetten. De herfst was op zijn mooist, dus ik kon niet wachten!
De laatste route die ik liep was etappe 19 afgelopen zomer van Gennep naar Vierlingsbeek. Dit was nog maar de derde etappe van dit jaar...Doelen moet je kunnen bijstellen toch? En het pad blijft wel liggen, houd ik mezelf voor. Dit is de consequentie van teveel dingen leuk vinden. Op mijn weg kom ik teveel interessante afslagen tegen, die ik niet wil missen. Het is de eeuwige nieuwsgierigheid naar iets nieuws, waardoor mijn stip aan de horizon steeds van perspectief veranderd.
Op weg naar Vorden komt de regen met bakken uit de lucht. De koffie die ik had gedronken wilde eruit en na de pitstop op de parkeerplaats stap ik zeiknat de auto weer in. 'Gelukkig heb ik een poncho meegenomen', zeg ik tegen mijn zus als we weer op koers zijn. We hebben besloten om ons niet te laten leiden door het weer en de buienradar wordt dus niet geopend. Dit is een les die we hebben geleerd tijdens Winterwoods, waar we drie dagen lang in de regen bivakkeerden, met een enorme dosis fun. Als we in Vorden op de P+R aankomen stappen we in de auto van mijn andere zus en rijden weer richting het noorden. Daar starten we onze tocht in Holten, waar het inmiddels iets droger is geworden.
Op de route komen we allemaal gele accenten tegen; gele luiken, een geel hek en heel veel gele bladeren. Het is mijn kleur <3. En ik kan het dus ook niet laten om ze te fotograferen. Ik merk halverwege de route dat mijn tas in mijn schouders snijdt en dat mijn nek verkrampt. Ik had de fles wijn er op het laatste moment nog uitgegooid, maar kennelijk heb ik toch nog teveel gewicht in de tas. Het zal, net als wandelen, wel de kunst van het trainen zijn. Waarschijnlijk went zo'n tas na een paar dagen wandelen wel, maar ik ben zo'n Truus die af en toe een weekend met een tas loopt. Dat went natuurlijk nooit. Onderweg belandden we bij Beleefboerderij de Kleine Carrousel, waar de tas even van de rug kan. We genieten op een mooie vintagebank van een heerlijke lunch en lopen daarna weer verder richting onze B&B in Laren, waar de wijn voor ons koud staat; Erve Dimmendael. We naderen het dorp eerder dan verwacht en moeten nog een uur overbruggen, voordat we kunnen inchecken. Het bord 'Glühwein en apfelstudel' helpt ons uit de brand. Op het prachtige buitenterras van Witkamp zitten we lekker warm door de heater die boven de tafel hangt. En de glühwein zal er ook zeker aan bijgedragen hebben ;-)
Na een gezellige avond en nacht starten we de volgende dag aan etappe 13 van het Pieterpad. En de zon schijnt! Gisteren hadden we de poncho niet nodig gehad ondanks de miezerregen, maar toen we genoten van het avondeten, hoorden we het buiten flink plenzen. Op tijd onder de pannen! En onder wat voor pannen; de gastvrouw schotelde ons een heerlijk culinair 3-gangenmenu voor, vergezeld met heerlijke wijn. Na het eten hadden we spelletjes gedaan. De enorme kast vol spellen deed ons denken aan vroeger, net als de rummikub-kampioen. Margriet husselt net zolang met de stenen zodat alle stenen van haar bordje in het spel gegoocheld zijn...Na een poosje lopen besluit ik om mijn bovenste sluiting van mijn rugtas open te doen, zodat er minder spanning op mijn nek staat. Dit werkt. Ik kan weer genieten van de omgeving. De route leidt ons langs prachtige kastelen en landhuizen door de achterhoek. En de natuur laat zich van zijn mooiste kant zien: wat een herfstkleurenpracht! Als ik terug naar huis rijd, merk ik hoe goed dit weekend me deed. Dwalen door de natuur; ik doe het momenteel te weinig.
Stop and smell the roses,
Lidia
