Op één van de laatste mooie nazomerse dagen pakte ik de trein naar Groningen, om vandaar naar Zuidlaren te lopen. Het was de tweede 'testloop', na de etappe van Groesbeek naar Gennep. Want daar is mijn liefde voor het Pieterpad ontstaan, toen ik op een impulsieve vakantiedag besloot aan de langeafstandswandeling te beginnen. Na deze etappe zou de officiële kick off volgen op mijn verjaardag in Pieterburen, samen met mijn twee zussen. Tijdens deze etappe weet ik hopelijk precies wat er als bagage in de rugtas mee moet, hoe mijn navigatie werkt en...hoe pijnlijk blaren zijn.
Vanaf het station loop ik richting het zuiden langs de roeivereniging en de vele woonboten. Ondanks dat ik zelfs nog in Groningen heb gewoond, ben ik hier nog nooit geweest! De route loopt naar het Paterswoldsemeer en ik ben nieuwsgierig of ik de molen ook tegenkom, die ik altijd vanaf de A28 zie op de route van Assen naar Groningen. Maar eerst kom ik langs het Best Western Plaza hotel en ik zie dat ze een prachtig terras voor de deur hebben gekregen, gelegen aan het water. Het Hoornsemeer is vergroot en reikt nu tot aan dit hotel, waar je bootjes kunt huren of kunt suppen. Iets later kom ik inderdaad de molen tegen als ik de sluis over loop. Er staan hier prachtige huizen met knotwilgen aan de weg en gelegen aan het water. Maar het belooft alleen maar grootser te worden, naarmate ik dichter bij Haren en Glimmen kom.
Ik merk al na een tijdje dat ik moet plassen, maar de route is niet geschikt om 'stiekem' wild te plassen. Teveel pottenkijkers. Ik besluit mijn waterfles in de tas te houden en hoop dat er gauw een plek komt waar ik iets kan lozen. Dit wordt uiteindelijk Paviljoen Sassenhein in Haren. Ik beland met een kop koffie op het terras, nadat ik de toilet heb bezocht. Even verderop zie een heerlijk plekje aan een meertje en besluit daar mijn boterham op te eten. Zoals ik me bij Hemelrijk in Gieten altijd in Zweden waan, zo doe ik dat nu ook een beetje. Ons bezoek aan Zweden heeft veel indruk op ons gemaakt. En we hopen er gauw weer eens naartoe te mogen gaan als dat weer mogelijk is. De natuur is waanzinnig, maar het is juist de sfeer die er hangt, die niet te beschrijven is, waarvoor je terug wilt. Ik verlaat 'Zweden' en trek het bos in richting Noordlaren. Eerst passeer ik Glimmen nog en koekeloer in alle achtertuinen, waarvan de één nog mooier is dan de ander. Boomhutten, veranda's, hottubs, strak gemaaide gazons en mooie loungeplekken, allemaal grenzend aan de bosrand. Tussen Glimmen en Noorlaren loop ik nog een stukje door Appèlbergen. In de hei van de Appelbergen liggen her en der kleine ronde meertjes. Dit zijn pingoruïnes. In de prehistorie heeft ondergronds ijs heeft de bodem omhoog gedrukt. Toen het ijs smolt ontstonden kraters met water. De diepe geulen in het veld zijn middeleeuwse karrensporen. Eeuwenlang sleten karren tussen Groningen en Coevorden alle planten uit het zand. In de Tweede Wereldoorlog hebben de Duitsers in Appelbergen 34 personen als represaille gefusilleerd en hen begraven in ongemarkeerde graven op een onbekende locatie. Hiervan zijn er 15 nooit teruggevonden. Daarna is het gebied lange tijd militair oefenterrein geweest en tegenwoordig dus een bos met heide- en veenrestanten. Maar ook zijn er nog mooie (eetbare) bloemen te vinden en de eerste paddenstoelen doemen al op.
Deze derde etappe bestaat voornamelijk uit onverharde wegen. Omdat het een zeer droge periode is geweest en het zand dus zacht is , verneem ik halverwege de route de spieren in mijn benen pijnlijk worden. En was het misschien ook niet handig om mijn nieuwe schoenen in te lopen op een onverharde route van 22 kilometer...Gelukkig weet ik dat er straks een heel fijn plekje langs de route ligt, in het Noordlaarderbos, waar ik even kan bijkomen. Het is een prachtig piepklein huis onder de bomen met een terras, waar een douche, wc, keukentje, boekenkast en heel veel spreuken te vinden zijn. Ik heb de mevrouw van wie dit rustpunt is gesproken en zij zet elke dag de deur open voor wandelaars en woont er zelf naast. Ze heeft er koffie en thee klaarstaan met een stukje chocolade. Ik vind het bijzonder dat mensen dit doen zonder in ruil voor een kleine gift en mooie worden in het gastenboek. Ook ik laat een notitie achter, nadat ik mijn blaren heb afgeplakt en mijn blaas heb geleegd na een kopje koffie. Terwijl ik mijn kopje weer afwas staat er iemand in de deuropening. Ze heeft ook hoge nood en ik zeg dat ik net van plan ben om weg te gaan. Er zit namelijk geen deur tussen de wc en het zitgedeelte. Ze vraagt mij welke route ik loop en ik vertel haar dat ik het Pieterpad wil gaan lopen en dit nog een proefloop is. Ze vertelt dit ook heel graag te willen, maar dat het voor haar op dit moment een brug te ver is. "Blijven dromen!", zeg ik. Dat doe ik ook; ik wil hierna dolgraag naar Santiago de Compostella lopen. "Alles waar je aandacht aan schenkt groeit', glimlach ik haar hoopvol toe en ik vertrek weer.
Als ik eenmaal weer warm gelopen ben verdwijnt de pijn in mijn benen en voeten. Het heerlijke zonnetje schijnt volop en ik ben me bewust dat het er komende periode ander weer zal aanbreken. Zodra mijn officiële Pieterpad expeditie begint is het begin oktober en dus loop ik dan de herfst tegemoet...en de winter...de lente en zomer misschien? Ik heb geen idee, zie wel hoe het loopt. Zoals ik ook in het gastenboek schreef; 'Het eindpunt kan nooit zo interessant zijn als de weg ernaartoe'. Ik ga proberen een aantal etappes achter elkaar te lopen en te overnachten in B&B's, dus dat vergt wat organisatie thuis en qua werk. In mijn ooghoek zie ik opeens een kunstzinnige caravan. En de vaste lezers van mijn blog weten; daar gaat mijn hart sneller van kloppen! Ik maak een aantal foto's en loop door, want ik heb afgesproken rond het einde van de middag in Zuidlaren te zijn. Daar wordt ik weer opgehaald. Als ik even later een oud VW busje tegenkomt en weer aan het fotograferen sla komt de eigenaar van de bus naar me toe. 'Vind je hem mooi?', vraagt hij. 'Fantastisch!', roep ik hem toe. Hij rijd samen met zijn vriendin ongeveer dezelfde route als ik loop, maar dan van zuid naar noord. Ze hebben die dag een hunnebedtocht door Drenthe en rijden dan door naar Groningen. Het zit er voor hen bijna op, voor mij begint het avontuur pas.
Als ik op mijn navigatie zie dat ik over zo'n 20 minuten arriveer op de Brink in Zuidlaren app ik even met mijn taxi. Ik hoor niets terug, dus hij zal wel in de auto zitten, vermoed ik. Net voor het eindpunt wandel ik langs een bloemenwinkel. Juffertje in 't Groen zie ik op de gevel staan. Ik vind het wel een goed moment om mezelf te trakteren op een mooie vrolijke plant. Binnen in de zaak zie prachtige bloemen staan. Van die excentrieke exemplaren welke ik ook ontving, toen ik nog een abonnement had op Bloomon. Dit is een leuk alternatief! Het abonnement vond ik te duur worden. Maar nu neem ik eerst een winterharde plant mee voor bij de voordeur. Het lijkt wel de finish van de Nijmeegse vierdaagse, zoals ik met mijn plant, alsof het gladiolen zijn, de brink op loop. Ik plof neer in de zon op het terras en schop mijn schoenen uit. 'Bier en bitterballen!', roep ik uit naar de serveerster. Richard schuift ook aan. We proosten op een heerlijke dag en een mooi avontuur wat in het vooruitzicht ligt. Mijn schoenen moeten nog één keer aan om naar de auto te lopen, maar de helse pijn maakt me bezorgd. Heb ik geen goede schoenen? Maar even een paar dagen rust en dan ga ik samen met mijn zussen van Pietburen naar de stad Groningen lopen in twee dagen. Ik koop in ieder geval alvast een aantal extra blarenpleisters in...
To be continued,
Lidia