Een noodgedwongen mini retraite zorgde ervoor dat ik de afgelopen dagen een bereik had tussen de bank en het bed. Rust voor het lijf, maar het brein ontpopte zich als een popcornmachine. De gedachten vlogen alle kanten op, maar zelf kon ik geen kant op…
Ik miste mijn dagelijkse nature-breaks. Elke dag loop of fiets ik vol verwondering door de natuur. En vaak ontdek ik weer iets nieuws; prachtig onkruid, mooie luchten en vergezichten of een kikker die ik net niet dood trap. Toen ik vanochtend vroeg in de ochtend wakker werd door een paar duiven, moest ik denken aan mijn opa en oma en hoe ik bij hun logeerde met hetzelfde ‘roekoe’ geluid op de achtergrond. Mijn gedachten dwaalden af naar hoe ik daar als klein meisje in de vrije natuur speelde. Slootje springen, in bomen klimmen, naar de paarden, hutten bouwen en assistent imker zijn van opa. Opeens bedenk ik me dat mijn opa gisteren jarig zou zijn geweest en oma morgen….Ik voel tranen.
Zo werkt het dus. Even stilstaan bij je gevoel.
Ik doe het te weinig. Mijn leven wordt veelal bepaald door de agenda van de kinderen, het werk, de huishouding en sociale verplichtingen. En bij dat laatste tel ik ook de smartphone mee, die veel
tijd in beslag kan nemen, als je niet oppast. Na het lezen van het boek ‘Leven zonder smartphonestress’ ben ik ervan overtuigd dat een digitale burn-out het nieuwe modewoord gaat worden. Mijn
kinderen kunnen zich een dag zonder mobiel niet meer voorstellen (eigenlijk een uur). Maar ook wij volwassen zijn flink vergroeid met onze telefoon. Uit onderzoek blijkt dat wij gemiddeld
tweeënhalf uur per dag achter onze smartphone zitten, bij kinderen is dit gemiddelde nog hoger.
Vooral bij kinderen valt op dat ze een aantrekkelijkere versie van zichzelf op het net zetten. Ze posten uitsluitend bewerkte foto’s van zichzelf en vertellen alleen maar succesverhalen over
zichzelf. Dat zet anderen weer onder druk, want het lijkt alsof zij de enigen zijn die af en toe tegenslag of een puistje op hun voorhoofd hebben. Dat leidt er weer toe dat jongeren nog meer om
aandacht gaan schreeuwen, omdat zaken mooier gemaakt worden dan ze in werkelijkheid zijn. Zo ontstaat er een concurrentiestrijd en die opgepoetste werkelijkheid zet iedereen onder druk.
Ik probeer mijn dochters te leren dat hun waarde en waardigheid niet in kliks uit te drukken is en dat ze zonder likes ook belangrijk zijn. En vooral dat in het offline leven de ware liefde zit,
fouten maken mag en niet alles leuk is. Of ze dit snappen? Ik denk het nog niet. Soms snap ik het zelf niet eens. Ook mijn brein maakt een sprongetje als ik een lading hartjes op een Instagram
berichtje krijg. Leg je kinderen maar eens uit waarom jij regelmatig die foto’s plaatst op Facebook of Instagram. Volgens mij hebben we een groot verlangen om uit te drukken wie we zijn, een
narcistisch trekje van de mens. Met de sociale media trekken we alles uit de kast om aandacht te krijgen en het zelfvertrouwen een boost te geven.
Ik vind het belangrijk om positieve offline belevenissen te ervaren, ook met de kinderen. Ik weet inmiddels dat het niet werkt om de telefoon van een 13 jarige af te pakken en ze naar buiten te
sturen, omdat dit goed voor ze is. Wel kan ik ze meenemen naar een klimpark en de hele middag samen in bomen klimmen, zonder dat ze aan hun mobiel hebben gedacht. En dit werkt bij mij ook zo.
Zelfs in de achtertuin kan ik de tijd vergeten door de mooie bloemen en verse vruchten. Door dagelijks even 'buiten te spelen' geef ik aandacht aan mezelf. Ik ruik, voel en zie. En net als dat
meisje in de bossen bij opa en oma, voel ik dan een enorm gevoel van geluk!
Ik ben heel nieuwsgierig naar jouw ervaringen. Ik zal zeker niet de enige zijn die hiermee worstelt. Hoe verweven is het online leven in jouw offline leven? Heb je ervaringen met
kinderen en hun online gedrag en hoe ga je hiermee om? 'Speel jij nog weleens buiten’? Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat.
Lidia
Reactie schrijven