Waarom?

Wij mensen zitten vol met waarom vragen; om kennis op te doen, vat op iets te krijgen en om zaken te kunnen verklaren. Als klein kind probeer je de wereld te doorgronden met deze waarom-vragen, zoals 'Waarom vallen de wolken niet naar beneden?'. En misschien geldt dit in ons volwassen leven nog steeds wel...Voor mij wel in ieder geval. Waarom nemen we tattoo's? Waarom ben ik geen luizenmoeder? En waarom deel ik zo graag mijn foto's en verhalen? Heb jij je weleens afgevraagd waarom jij het leven leidt dat je leidt en waar je 's ochtends je bed voor uitkomt?

Ik ben geboren als een nieuwsgierig meisje dat steeds weer op zoek ging naar nieuwe ervaringen. Zo ontdekte ik dat wat thuis gewoon was, bij vriendinnetje of gastgezin heel anders kon zijn. Ik hopte daarom van vriendin naar vriendin en van sportclub naar vakantievrienden met elk hun eigen verhaal. Deze ervaringen schreef ik op en verfraaide ik met kunstwerkjes, foto's of tekeningen. Ik heb zelfs nog een poosje striptekeningen gemaakt, waarin ik mijn fantasie de vrije loop liet gaan en mijn ervaringen koppelde aan mijn dagdromen. Wat ik me uit die periode voornamelijk kan herinneren zijn de waarom-vragen die mensen aan mij stelden: Waarom moet je nu alweer veranderen van sport? Waarom maak je je school niet af? Waarom heb je hem als vriendje? Op dat moment konden die waarom vragen me niet boeien. Ik was bezig om de wereld te ontdekken!

Afgelopen weekend was ik in de sauna en het viel me op dat je bijna uniek bent als je geen tattoo hebt. Ik hoor niet meer bij deze categorie, want toen ik 18 jaar was, vond ik het juist heel stoer om een tatoeage te nemen en me daarmee te onderscheiden van de rest. Achteraf gezien viel dat best wel tegen, want ik liet een kleurrijke vlinder op mijn schouderblad zetten. De lieflijke vlinder werd een aantal jaren later dan ook vervangen voor een grotere zwarte tribal, want het moest er wel overheen passen. Een betekenis had 'ie volgens mij niet, maar kennelijk vond ik dat op dat moment ook niet zo belangrijk. Ik was anders dan de rest van de meiden om me heen en daar ging het me om. Vanuit het bubbelbad zie ik mannen en vrouwen langs lopen met over hun hele lichaam (voor mij) onsamenhangende tekeningen en teksten op hun lichaam. Waarom zouden ze juist deze hebben gekozen? Willen ze zich onderscheiden, een boodschap uitdragen of is het kunst? Kunst is uiteraard een kwestie van smaak, maar een mooie compositie op een flink deel van het lichaam, kan ik heel mooi vinden. Denk bijvoorbeeld aan de sleeve op de arm van rockzangeres Anouk. Ik kom deze kunstzinnige creaties op het lichaam maar weinig tegen. Ook mijn eigen tribal vind ik eigenlijk een beetje zielig geworden; het heeft geen verhaal in zich en onderscheidend is het al helemaal niet meer.

Wat een contrast met mensen die een wijnvlek of pigmentaandoening in het aangezicht hebben, waar ze niet zelf voor gekozen hebben. Ik sprak bij de hockeywedstrijd van Noa een moeder wie in haar hals allemaal bruine sproet-achtige bruine plekken heeft zitten. Ze vertelde me dat ze als puber graag had gewild, dat hiervoor simpele ingrepen waren, om dit te laten verwijderen.  Want opvallen is nu net waar je als puber niet op zit te wachten. Je wilt juist net zo zijn als de rest: 'normaal'. Nu zij volwassen is heeft ze haar plekken geaccepteerd en beseft zij dat dit haar juist uniek maakt. Maar dat zullen al die mensen die daar rondlopen op het saunaplein ook vinden van hun tatoeages. En als je het niet mooi meer vindt, dan laat je het anno 2018 gewoon weg laseren....

Als ik later die dag aan de leestafel een stuk lees over de hitserie De luizenmoeder, moet ik gniffelen om die 'poppenkast' op school, die in het echt soms net zo hilarisch is. De luizen- en hulpmoeders vinden dat zij voorrang hebben op een plekje in de bus naar het schoolreisje van hun zoon of dochter. Ik hoef niet mee op schoolreis, liever niet zelfs. Ben ik daarom geen luizenmoeder, voorleesmoeder of brigadier? Mijn dochters houden me deze spiegel ook voor door te vertellen dat Jan, Piet en Klaas hun moeder er wel waren en ik weer-eens-niet. Au!
Ik ben een gepassioneerde moeder en individu, vol met gedachten en ideeën. Al piekerend bedenk ik me dat je het als moeder waarschijnlijk nooit goed doet. Wat ik wel weet is dat ik mijn kinderen opvoed met alle liefde die ik in me heb en met de beste bedoelingen, net als mijn ouders dat hebben gedaan. Maar het is best eng als je je bedenkt dat een kind later, bewust en onbewust, gedrag gaat vertonen van zijn ouders in de vorm van een projectie. En welk gedrag van mij is dan weer een projectie of overdracht van mijn ouders? Het coachtraject heeft mij hier flinke nieuwe inzichten gegeven en me dichter bij mijn DNA gebracht. Hierbij gaat het om de bewustwording in dat wat je laat zien aan anderen: gedrag, kennis en vaardigheden. Maar juist ook de gewaarwording van het onzichtbare en dat wat niet uitgesproken wordt (vaak het onbewuste), zoals overtuigingen, normen en waarden, eigenschappen en drijfveren. Door het achterhalen van mijn kwaliteiten, valkuilen, drijfveren, maar vooral de vraag waar ik mijn bed voor uit kom, wordt me een boel duidelijk. De nieuwsgierigheid die ik als kind had om te ontdekken wat het leven allemaal te bieden heeft, is er nog steeds: 

"Explore the unknown

Het is mijn passie om de schoonheid en de eigenaardigheden van het leven vast te leggen, te documenteren en te delen (spiegelen). Door in vrijheid te kunnen schrijven, fotograferen en ontwerpen, wil ik een bijdrage leveren om mensen te inspireren, te raken of aan het denken te zetten. De verbinding zorgt dat ik hierdoor ook weer geïnspireerd, geraakt en aan het denken gezet wordt en daardoor leer en groei als mens."

Dit geeft me zelfvertrouwen en houvast in mijn keuzes, ook als mijn kinderen mij een spiegel voorhouden. Door mijn keuzes en motivatie vanuit mijn DNA te kunnen voelen, najagen en uitleggen, verloochen ik mezelf niet, maar zeker ook mijn kinderen, partner, ouders, vrienden en collega's niet. En als ze me nu zouden vragen waarom ik geen luizenmoeder ben, dan antwoord ik: daarom niet!

Liefs,

Lidia