Voor me staat een dampende kop heet water met een schijfje sinaasappel, een stukje gember en steranijs. Ik heb me op de bank genesteld en verheug me op een nieuw seizoen van mijn favoriete programma. Het Perfecte Plaatje laat op een speelse manier zien hoe verschillende persoonlijkheden omgaan met creativiteit onder bepaalde tijdsdruk. Wat zou jij doen met een rossige dikke naakte man, die lijkt op Obelix en wie je kwetsbaar én met paspop op de gevoelige plaat moet vastleggen? Mijn fantasie slaat al op hol over hoe ik dit zou aanpakken. Ik kijk hoe de ene fotograaf ingetogen en subtiel te werk gaat en de ander de ruwe kantjes opzoekt. Het resultaat is een reeks foto's waar je wat van vindt: afschuwelijk, gek, teder, mooi...Afhankelijk van je smaak. Hoe werkt dat eigenlijk dat we overal wat van vinden?
Onze overtuigingen hebben hun oorsprong in onze opvoeding, ontstaan door belangrijke personen om ons heen. In onze jeugd hebben de mensen die belangrijk voor ons waren hun opvattingen op ons geprojecteerd. Als we jong zijn, geloven we wat anderen over ons zeggen. Deze overtuigingen kunnen zeer hardnekkig zijn, ook in ons latere leven. Als we iets geloven, dan doen we alsof dat waar is. Daarom is het zo moeilijk te bewijzen dat wat wij geloven niet waar is; het is jouw perceptie van de werkelijkheid. Je zult daarom bevestiging zoeken in dat wat je gelooft. Wat je niet gelooft dat negeer je. En wat er niet in past wordt gewoon vervormd zodat het wel past binnen je geloofsovertuigingen. Ze hebben daarom een sterke invloed op je gedrag; ze kunnen je kracht geven of je beperken in je doen en laten. Iets wat regelmatig aan de orde komt tijdens expedities.
"Ik moet werk mee naar huis naar nemen en in mijn eigen tijd afmaken, anders blijven er teveel werkzaamheden liggen met mijn parttime baan", vertelt een expeditielid me terwijl we door de herfstbladeren lopen. Ze zucht: "En thuis liggen er nog zoveel andere klussen op me te wachten...". Ik vraag haar waarom ze denkt dit zo te moeten aanpakken en ik krijg als antwoord dat haar collega's de kantjes eraf lopen en alles op haar schouders terecht komt: "Juist die rotklussen laten ze voor mij liggen". Ze vertelt me dat haar collega's niet hoeven te werken voor het geld en zij wel. "Ik word er chagrijnig van! Zij hebben 's avonds nog wel de energie en tijd om te kunnen sporten"
Tijdens deze expeditie vang ik een mix aan signalen op: ik hoor haar klagen en de schuld bij een ander zoeken, ze ervaart tijdsdruk en een conflict door de belemmerende overtuiging afhankelijk te zijn van haar baan. Ik zet haar aan het werk. De bagage in haar expeditie-rugtas bestaat onder andere uit een oefening om een not-to-do lijst te maken. Al vrij snel staan er verschillende dingen op papier die haar teveel energie kosten. Dan vraag ik haar elk punt - welke energie kost- aan te vullen met een herstelactiviteit die juist energie oplevert . Nu gaat de pen iets minder snel over het papier en weer een zucht: "Ja, maar...daar heb ik geen tijd voor".
Opeens moet ik denken aan de lezing van innovator Daan Roosegaarde op de Promotiedagen, vorige week in Martiniplaza. Mocht je nu denken: Wie? Google hem, hij is te gek en ruimt zelfs onze aarde op! Hij gebruikt de kracht van verbeelding om een nieuwe manier van denken te creëren en ontwierp daarvoor zelfs een speciale stoel, de 'ja-maar-stoel', die lichte stroomstootjes afgeeft op het moment dat degene die erop zit de twee fameuze woorden achter elkaar uitspreekt. Hij wil hiermee oude patronen, de overtuigingen, doorbreken. Hierdoor wordt er meer lef van je gevraagd en het bewustzijn om jezelf te vernieuwen. Oké, ik heb dus geen 'ja-maar-stoel' als bagage in de rugtas zitten, dus gooi ik iets anders in de strijd: de hoepel.
Met de hoepel laden we de batterij weer even op. Door te bewegen ervaar je minder spanning door een verlaging van de hoeveelheid elektrische activiteit in gespannen spieren en de afname van het stresshormoon in de hersenen. Wat er namelijk in ons hoofd gebeurt door stresspieken die te lang aanhouden, en waar geen ontlading tegenover staat, is een stressbrein dat de regie overneemt van de 'cockpit' (prefrontale cortex). Juist met dit laatste hersengebied kunnen we plannen, relativeren, nuanceren, beslissen en emoties regulieren.
Als de hoepel weer in stukjes in de tas zit is het tijd voor een nieuwe opdracht. We lopen naar een mooie plek, waar ik mijn expeditielid een poosje alleen laat. Als ik terug kom zie ik een
mindmap met allerlei kleuren, teksten, tekeningen en vormen. "Wauw, wat een nieuwe inzichten", lacht ze me toe. We halen mijn zelfgemaakte speculaas uit de rugzak en de thermoskan met
koffie en zeggen een poosje niets.
Het is een probleem van deze tijd: niet dat we te veel stress hebben of te hard werken, maar dat we ons (brein) op de verkeerde manier opladen en tijd als een vijand zien. Door handelingen te
doen waarbij je geen nieuwe informatie opneemt laad je (hersenen) op. Open aandacht, zoals wandelen, hoelahoepen, luisteren naar de vogels of het opsnuiven van boslucht zorgt ervoor dat je
onderbewuste geactiveerd wordt. Hierdoor wordt je creativiteit en probleemoplossend vermogen geactiveerd, waardoor je mogelijkheden en kansen ziet. Voor mijn expeditielid kwam het besef dat er
meer mogelijkheden zijn hoe om te gaan met haar collega's. Een dat ze dit zelf in de hand heeft. Door te leren om haar eigen grenzen beter te bewaken en dingen niet te doen, is er meer ruimte om
te onthaasten. Deze balans zorgde er uiteindelijk voor dat haar baan, na wat aanpassingen op de werkvloer, haar weer voldoening gaf.
Nu hoor ik je denken; is het leven van een coach dan een perfect plaatje? Nee hoor! Ook ik val geregeld in mijn valkuilen. Teveel willen doen, van de hak op de tak springen, multi-tasken, opgezogen worden in de waan van de dag...en te laat mijn brein opladen. Gelukkig merk ik het wel snel op. Bijvoorbeeld door een hoge ademhaling, stijve nek, kort lontje of piekergedachten. In een huishouden met twee tieners komen er altijd wel prikkels binnen. Op het moment dat ik dit zit te typen bijvoorbeeld, hoor ik op de achtergrond zo'n 30 keer achter elkaar hetzelfde Tik Tok liedje van een paar seconden voorbij komen. Dan de deurbel; sleutel vergeten, waarna me vervolgens boos gevraagd wordt waarom het volleybalshirt nog niet gewassen is :-(
Ik besluit de werkzaamheden achter de laptop te staken en mijn nieuwe recept uit te proberen onder het genot van Wende Snijders op de achtergrond. Daar waar ik me voorheen geen tijd gunde om te koken, bakken en ja, zelfs eten, pak ik nu mijn moment. Ik let even rustig op mijn buikademhaling terwijl ik al roerend naar de muziek luister. Mijn 'lijf'design en lifedesign gaan sinds kort hand in hand. Het is de bedoeling dat je lichaam een lang leven mee gaat en daar moet dan ook goed voor gezorgd worden. Ons huidig voedingspatroon met veel snelle suikers is helaas een voorbode voor veel nare ziekten (op latere leeftijd), die je voor een groot deel kunt voorkomen door goed voor jezelf te zorgen. In je benzineauto gooi je ook geen diesel en dit geldt eigenlijk ook voor je lijf. En terwijl de herfst-appel-cheesecake in de oven staat duik in toch nog even achter de computer. Dit keer om de foto's die ik van de meiden heb gemaakt na te bewerken. De Hoe Vedder Studio is mijn creatieve speeltuin. Op de zolder heb ik een paar lampen staan en een achterwand waar een pro om zou lachen, maar voor mij is het genoeg om een beetje te pielen met belichting en portretten en composities te schieten.
Mijn dochter loopt langs en roept 'stuur je die even aan me door?!' Gelukkig denk ik, ze zijn goedgekeurd. Met mijn 'back to basic' studio en materialen ben ik af en toe best trots op mijn 'plaatjes', maar dan mogen ze absoluut nergens gepubliceerd worden. Aan toffe ideeën geen gebrek, maar mijn dochters werken niet mee aan de imperfecte schoonheid... Perfecte plaatjes zijn voor meiden van 15 jaar heel belangrijk en een 'het is wat het is pukkel' is echt een no go. Als ik even later de foto's van mezelf terug zie, vallen de vele kraaienpoten rondom mijn oog me ook direct op. Jou nu ook :-), maar als ik het niet had geschreven was het je misschien helemaal niet opgevallen. Waarom maak ik me dan druk over de zwaartekracht die toeslaat op mijn lichaam?
Het zit in mijn hoofd! Ook een vastgeroeste overtuiging waarschijnlijk, die me zegt dat ik niet mooi ben als ik rimpels en ouderdomsvlekken heb. En zoals ik mijn expeditieleden vaak vertel dat als je de omstandigheden niet kunt veranderen, je wel je houding ten opzichte van die omstandigheden kunt veranderen, spreek ik ook mezelf toe. Ik lijd waarschijnlijk aan sociaal voorgeschreven perfectionisme, maar door met een andere bril naar de situatie te kijken, zie ik ook een enthousiast en veerkrachtig 'wijf'. Een vrouw die straalt en niet klakkeloos doet wat er van haar verwacht wordt, maar onderzoekt en openstaat voor discussie. Wie successen heeft, maar ook faalt. Zichzelf ontwikkelt en goed voor zichzelf zorgt. Liever voor de langzame weg met mooie vergezichten kiest, dan voor de shortcut over de snelweg. Het bezorgt me opeens een trots gevoel en ik laat de kraaienpootjes even voor wat ze zijn. Laat het imperfecte plaatje ons nog maar vaak inspireren! Ik ga proeven of mijn taart gelukt is.
Lidia
Oh ja, hieronder vind je de foto van 'Obelix' en nu ben ik natuurlijk heel nieuwsgierig wat jij ervan vindt!
Reactie schrijven