Als alle ruis en afleiding om je heen wegvalt, wat blijft er dan over? Het was 13 maart en het 'gewone' leven trok aan de noodrem door het Coronavirus. Ons huis werd onze nieuwe wereld. Thuis werken, thuis naar school, thuis sporten, thuis 'mediation'... De eerste weken is het zoeken naar het nieuwe normaal of tijdelijke abnormaal; work-outs op de bank, 'help mijn moeder is nu ook mijn juf' en het inkopen van zeep en washandjes voor als het wc papier opgehamsterd is. Daarna wordt het langzamerhand iets rustiger en blijft er een eenvoudig en overzichtelijk leven over. Ik slaak een diepe zucht...Ik voelt eigenlijk best prettig. Mijn hoofd vol popcorn laat zich niet bang maken, maar past zich zoals gewoonlijk weer snel aan en zorgt voor creatieve oplossingen. Door deze crisis worden we op scherp gezet en worden belangen en verlangens meer dan eens duidelijk.

In tijden van schaarste komen je kernkwaliteiten en oermechanismen automatisch bovendrijven. Mijn dagen zijn in no time gevuld met het bakken van 'minder meuk taarten', het timmeren van een verticale binnentuin op de vensterbank (inclusief daybed), het pimpen van de caravan, het aanleggen van een moestuin en de uitvoering van een budget-keuken-renovatie. Maar ik begin elke ochtend met een work-out en een schrijfuurtje. De trainingen van Madfit zijn een goed begin van de dag. Of een rondje hardlopen of mountainbiken. Het tempert mijn gedachten en zorgt ervoor dat ik 's nachts niet wakker lig door een disbalans in mijn energieniveau. Het ochtendritueel zorgt voor de nodige structuur: om 7.00 uur opstaan, kopje gemberthee met citroen, sporten en als 'schoolbel' om 8.15 uur bij mijn jongste dochter in bed kruipen, waarna wij samen ontbijten. Zodra zij is opgestart met haar schoolwerk ga ik een uurtje schrijven. Ouderwets met pen en papier en bij goed weer buiten in de tuin. Ik schrijf op wat er allemaal in mijn hoofd omgaat in deze bizarre periode. In middels staan er al heel wat streken op papier...Zal mijn eerste boek er dan toch van komen?

Om je een inkijkje te geven in mijn hoofd: denk aan een popcornmachine. Ik ben geboren met een hoofd vol popcorn dat alle kanten op spat. Als kind bracht dit me een flinke dosis fantasie en creativiteit, maar als jong volwassene ging ik het zien als een gebrek. Ik begreep mezelf vaak niet, laat staan dat anderen een hoogte van me kregen. De manier om hiermee om te gaan was schrijven, dichten, tekenen, schilderen, fotograferen en dingen creëren. Het liefst alleen. Hiermee uitte ik wat er zich in mijn hoofd afspeelde, maar het werkte ook kalmerend. Een hoofd vol popcorn brengt namelijk onrust met zich mee. Zodra je denkt dat de mais is uitgepoft, wordt er weer nieuw mais bijgegooid. Dit klinkt vermoeiend en dat is het soms ook. Pas toen ik me ben gaan verdiepen in het brein en de psyche van mensen kon ik mezelf beter begrijpen. En anderen. Want dit blijkt een sterke wisselwerking op elkaar te hebben. Het is  'een spel' tussen het introverte sensitieve meisje Lidia en de extroverte avontuurlijke ontdekker in mij. Dit betekent dat ik constant moet schakelen, om de weegschaal niet door te laten slaan naar één kant, want dan is mijn pop-up mind op haar best. 

Deze afgelopen tijd, waarin we gedwongen werden in en rondom het huis te vertoeven, deden me weer denken aan mijn kindertijd. Lekker aanrommelen in mijn kamertje, plannetjes maken, pielen met kleuren en vormen én buiten spelen.  Ik verveelde me nooit en had altijd wel een plan of goed idee. De sfeer was wel bepalend voor hoe ik me voelde. Het moest gezellig zijn, dus stond er een pot thee, er waren kaarsjes en stond er een muziekje op.  Om mijn romantische ik verder van vitamines te voorzien zwijmelde ik dagelijks voor de TV serie As the world turns. Verder zette ik samen met mijn zusje, buurtgenootjes of klasgenoten projecten op, zoals een theatervoorstelling in de wijk. Ik vond het leuk om de aankleding te verzorgen en flyers te maken om in de buurt op te hangen. Nu als 40 plusser doe ik eigenlijk nog steeds hetzelfde, maar As the world turns heb ik ingeruild voor een mooie film of boek ;-). Het verschil is dat ik moeder ben geworden, verschillende opleidingen en banen heb gehad en een eigen bedrijf heb opgericht, waardoor ik meer bagage heb gekregen. In gedachten ga ik de afgelopen jaren door en merk op dat ik nog steeds als een kind zo blij word van alle verschillende dingen die ik doe. Ik heb er moeite mee om me te specialiseren in één ding of mezelf één functietitel toe te dichten. Ik ben zoveel meer dan alleen mijn werk of moeder of vriendin of coach en daarmee niet in een hokje te plaatsen. De popcorns schieten weer alle kanten op in mijn hoofd...

Deze gedwongen thuisperiode zet alles in een ander perspectief. Ondanks alle onzekerheid vind ik het fijn om helemaal teruggeworpen te worden op mezelf en te ontdekken wat ik echt nodig heb. Ik vind het heerlijk om af en toe alleen te zijn en mijn eigen dingen te doen. Maar ervaar daarbij wel een 'zendingsdrang' om mijn werk te etaleren en anderen hiermee te voorzien van creatieve vitamientjes. Je kunt me inmiddels een expert en ervaringsdeskundige noemen op het gebied van creatief denken en doen. Daarom heb ik een pop-up etalage gemaakt. Een inspiratieplek waar ik mijn pop-ups heb uitgestald; ideeën om verrassend voor de dag te komen/de dag door te komen. Laat je verwonderen, doe inspiratie op, maak een test, do it yourself of regel een popcorndate om verder te praten!

Take care,

Lidia

Oh ja, vergeet je niet in te schrijven voor het pop-up news en mijn pagina op Instagram en/of Facebook te liken, want er komt een leuke tas vol unieke Hoe Vedder cadeautjes aan, waarop je kans kunt maken!