Het is grijs als ik uit mijn bed stap. Het belooft vandaag een gure dag te worden en een saaie route. Dit had ik liever niet willen weten, maar de gezellige mede-B&B (Enjoy your stee) gasten hadden alle reviews gelezen en dit met mij gedeeld. Ik heb wat onrustig geslapen in het enorme bed, welke ik voor mezelf had. Het was warm en ik wilde een raampje open doen. Midden in de nacht ben ik aan het 'gymen' geweest op de rand van de bank, om zo bij het steekraampje te kunnen. Ik snapte het systeem niet, waardoor ik uiteindelijk met klotsende oksels weer op mijn bed viel. Dan maar zonder dekens over in slaap proberen te vallen...
Bij het ontbijt vertelt de eigenaresse hoe simpel het was om het raam te openen. Iets met een hendel, welke ik over het hoofd had gezien. En ik had gewoon op de grond kunnen blijven staan. Uiteindelijk heb ik nog heerlijk geslapen en voel me prima, dus we staan er niet te lang bij stil. Het ontbijt is divers met verschillende broodjes, beleg, ei, yoghurt en fruit Ik mag ook gelijk een lunchpakketje maken voor onderweg. Fijn! Want ik zal deze route onderweg niets kunnen kopen. Ik vul ook direct mijn thermoskan met koffie en doe water in mijn bidons. Het pakketje met lekkers, dat op mijn kamer lag, stop ik ook in mijn tas, voor onderweg. Ik neem afscheid en loop Sleen uit op weg naar Coevorden.
Ik passeer het eerste stuk al veel wandelaars. Wat een verschil met gisteren, toen leek ik alleen te wandelen. Als ik het dorp uit ben merk ik dat het ook behoorlijk waait. Er zit weinig variatie in het landschap en ik loop hele stukken over boerenlandweggetjes door de weilanden. Ik besluit flink door te stappen, zodat ik gelijk lekker wat kilometers op de teller maak. Op de helft van de route begin ik trek te krijgen en wil graag even zitten. Maar er is nog niets voorbij gekomen waar ik een beetje uit de wind had kunnen pauzeren. Dan loop ik door een piepklein dorpje en zie een schoolplein met zitjes. Daar eet ik mijn broodje, aan een kinderpicknicktafeltje. Het ziet er grappig uit en ik stel me voor dat mijn opa en oma me nu kunnen zien zitten en heel hard lachen vanaf boven. Als het begint te spetteren ruim ik alles weer op, pak mijn tas en zet de pas er gelijk weer goed in. Ik kom de zoveelste trekker tegen en zwaai maar weer vriendelijk. Zo mooi als de herfst gisteren was in het bos, zo kil is de herfst hier op het platteland. Maar dit komt waarschijnlijk door de wind en regen.
Ik nader weer een klein dorpje en zie een toffe pipowagen opdoemen. Hier had ik ook in kunnen slapen, wat leuk! Ik had nu een comfortabel adres, bedenk ik me, en in deze zigeunerwagen zat vast niet zo'n lekkere douche als waar ik nu onder heb gestaan. Na een inspectie en fotomoment loop ik verder en merk dat dit een leuke onderbreking was in de iets wat eentonige route. Even verderop kom ik nog een boom tegen met allerlei verschillende vogelhuisjes in de vorm van een caravan, theekan of klomp. Ook leuk. Dan doet de koffie zijn werk; ik moet plassen. Nu moet ik weer op zoek naar een beschutte plek en dat wordt nog best een uitdaging. Uiteindelijk besluit ik achter een dikke boom heel snel mijn broek te laten zakken, terwijl ik in de verte mensen zie lopen. Ik ben geoefend en dus snel weer op pad, als ik merk dat het begint te regenen. Terwijl ik mijn poncho over mijn lijf wurg, passeren een man en vrouw op leeftijd. Zullen zij ook het Pieterpad lopen? Ik kom onderweg veel wandelaars tegen; jong en oud. Maar juist de mensen op leeftijd intrigeren mij. Met meer dan 20 kilometer lopen op een dag maak je veel meer dan de geadviseerde 10.000 stappen. Als ik ze weer inhaal geef ik ze een pluim en we blijven even aan de praat. Ze blijken de helft van de etappe te lopen. Ah ja, dat kan natuurlijk ook! Ze hebben de tijd vertellen ze mij en doen het rustig aan. Ik vind het nog steeds bewonderenswaardig. Ik ken ook mensen die alleen in het bejaardentehuis naar de bingo schuifelen en nu dus niets te schuifelen hebben....
Als het weer droog is nader ik Coevorden. Ik wandel door een Heutszpark, waar ik toch nog even kan genieten van de prachtige herfstkleuren. De bomen in het park kleuren bruin, geel, groen en
rood. En er piept een toren boven de bomen uit. Ik zoek uit dat dit de watertoren is en een hoogte heeft van 32 meter en een waterreservoir van 150 m³. Het is nu een rijksmonument. Even
later nader ik het centrum en kijk hoe laat het is. Half drie. Mijn trein vertrekt om drie uur, dus ik duik nog even een leuk winkeltje met kaarsenmakerij in. In Het
Ambacht van Coevorden werken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Door deze vorm van dagbesteding leren de medewerkers producten maken, die ze in de winkel verkopen (of
besteld worden door bedrijven), prijzen, etaleren en schoonhouden van de producten. Naast eigen zelfgemaakte producten, kopen ze ook producten in. En zo loop ik tegen het boek 'De kracht van
wandelen' aan. Passender kan niet! Ik koop het, samen met een zelfgemaakte kaars.
In de weken die volgen lees ik het boek uit en brand mijn kaars op. De winkels en de horeca moeten sluiten, de bladeren vallen van de boom en het wordt koud. Ik besluit mijn avontuur tijdelijk
stil te leggen. In het voorjaar pak ik het pad weer op!
Lidia
