Komt goed

Nu al? Het is nog pikkedonker als het alarm gaat om 6.00 uur. Door het open raam ruik de herfst. Ik had nog 00.30 op de wekker zien staan toen ik naar bed ging. Waarom ben ik hier weer ingetuind? Ik houd mezelf voor dat dit moet, als ik serieus genomen wil worden als ondernemer. En zo vertrek ik om 6.30 uur naar een netwerkontbijt, terwijl ik nooit ontbijt....

'Komt goed', lees ik in een appje van iemand die in een relatiecrisis zit. Het valt me op dat we dit heel vaak zeggen. Het is goed bedoeld, maar volgens mij houden we onszelf daarmee ook voor de gek. Niet alles komt goed en soms gaan dingen helemaal niet zoals je zou willen. De afgelopen week werd me vaak gevraagd of ik al veel klussen heb. Nou nee. Als ik dan aangeef dat ik er onzeker van wordt dat me dit zo vaak gevraagd word, krijg ik als antwoord: "Komt helemaal goed joh bij jou!". Ik vraag me dan altijd gelijk af hoe diegene dat weet. Maar goed, ik geloof dan ook niet in paranormale ervaringen. Anders had ik geweten of het goed is gekomen met het jongetje dat uit de touwen viel tijdens de Kardingerun en zijn arm uit de kom had liggen. Ik zat als crewmember achter in de bak van zo'n veredelde golfkar en maakte videoshots onderweg van het parcours en de deelnemers. Toen het jongetje viel besloot ik dit niet te filmen, waardoor mijn gemaakte video een vrolijke compilatie is geworden, in plaats van het realistische verhaal. Ik had de keuze om je als kijker een vrolijk gevoel te geven of een beroep te doen op je empathie, verontwaardiging- of angstgevoelens. Want wat was je reactie geweest, als je had gezien hoe het jongetje uit de touwbrug viel, huilde, getroost werd door zijn ouders, verzorgd werd door de hulpdiensten - die gelijk ter plekke waren - en uiteindelijk zijn arm weer op z'n plek zette? Misschien vond je het respectloos of wist je zeker dat jij nooit meer mee zou doen met de Kardingerun.

Verhalende communicatie gaat over de inhoud én de vorm. Maar in deze online maatschappij, waar het vechten om aandacht is, lijkt het steeds meer om de verpakking te gaan. Flitsende en gelikte campagnes worden duur betaald om maar onder de aandacht te komen van klanten. Maar wat als jij dat budget niet hebt? Dan communiceren we holle zinnen aangevuld met stockmateriaal ('geleend plaatje van het internet') of content zonder verhaal. Waarbij ik de aantekening wil maken dat ook bij de flitsende dure communicatie de inhoud vaak ontbreekt. Let maar eens op; vaak vertellen we heel goed (of eigenlijk te goed) WAT we doen en soms aangevuld met HOE we dat doen. Maar vertel je ook WAAROM?

Ik wil verhalen vertellen om begrip voor verschillende perspectieven te ontwikkelen. Niet gelijk 'stickers plakken' en (ver)oordelen, maar nieuwsgierig zijn naar de andere kant van, of het verhaal achter het verhaal. Dit doe ik niet alleen professioneel, maar dit geef ik ook mee aan mijn kinderen. Bij de jeugd is de roep om aandacht niet anders dan bij die van ons als volwassen (om ons bedrijf te promoten). Alles voor de likes! Zelfs als je daarvoor over een autoweg moet fietsen, jezelf voor een aankomende trein filmt of een Instagramaccount aanmaakt met roddels over docenten. Met niet doordachte inhoud die aanstootgevend is en mensen kan kwetsten of levenslang verdriet doen. Toen mijn dochter van twaalf vorige week heel verdrietig thuis kwam, omdat haar nieuwe klasgenootje/vriendinnetje van school is gestuurd, wilde ik haar kant van het verhaal horen. Hoe kan een meisje, die net in de brugklas is gestart, al van school gestuurd worden door een hele stomme actie; de aanmaak van een Insta-account met roddels?! Ik kan me niet voorstellen dat dit jonge meisje zich bewust was van de consequenties. Mijn dochter snapt er in ieder geval helemaal niets van en vanuit school is het angstvallig stil. Het statement is gemaakt, maar hoe gaan ze dit verhaal vorm geven richting de leerlingen, ouders en de docenten? Het lijkt me van belang dat de verschillende groepen met elkaar in gesprek gaan over dit 'voorval'. Daar zit nu net het leer-/ontwikkelingsmoment. De voor- en nadelen van sociale media voor het licht houden en vooral wat de consequenties daarvan zijn. Nu lijkt er alleen gestraft te worden, met een time out voor een heel jong meisje. Maar voordat ik me ook schuldig maak aan stickers plakken, zal ik eerst de andere kant van het verhaal gaan halen.

Om 7.00 uur start de bijeenkomst en zit ik aan tafel met allerlei ondernemers, bij wie ik croissants met ei op hun bord zie liggen. Ik drink alleen een kop koffie. Ik dacht mezelf te kunnen onderscheiden door mijn pitch in een filmpje te laten zien. Zo kunnen de leden gelijk zien wat visuele storytelling is, dacht ik. Maar de techniek haperde... en toen het filmpje na een tijdje toch startte, wist ik: dit komt niet goed. De tekst was niet te lezen en mijn verhaal kwam dus niet uit de verf. Ik sprong nog voor de groep en stamelde nog iets over mijn vis-itekaart... maar ondertussen dacht ik aan mijn bed, waar ik beter in had kunnen blijven liggen. Tot mijn verbazing kwam er na de sessie toch iemand naar me toe voor mijn vis-itekaart. Ze was me al opgevallen tussen de neutrale groep ondernemers: stoere sneakers, 'kapotte' spijkerbroek, zakelijke maar stoere blouse en hippe nagels. We hebben een leuk gesprek en ze zegt dat ik een goede match kan zijn in één van haar projecten. Is dit dan de law of attraction? 'Komt goed', sus ik mezelf toe....

Lidia