Na de blogpost over '9 ultieme plekken zonder coronastress' werd ik uitgenodigd door Gerlinde, omdat wandelen met een ezel door Westerwolde volgens haar toegevoegd moest worden aan de 9 gepubliceerde hotspots zonder stress. En zo reden we op een zonnige zondagmiddag naar Ger's ezelstal in Vriescheloo, waar onthaasten, mooie natuur en eenvoud op het programma staan.
Bij de stal krijgen we uitleg over de ezels en ontmoeten we Lisa. Ze is met haar 24 jaren de oudste ezel in het gezelschap van acht ezels. Ze wordt door Gerlinde aangekleed in stijl en even later zien we dat onze picknick gelijkmatig over de twee manden aan weerszijden van Lisa wordt verdeeld. Ze heten niet voor niks pakezels;-) De roots van ezels liggen in de woestijn. Daar eten ze alles wat ze tegenkomen, want wie weet hoelang het weer duurt voordat zich weer voedsel aandient. Ze kunnen daarom ongelimiteerd eten, ook al leven ze in Vriescheloo en niet in de woestijn. Het zit nog in hun systeem. We zijn gewaarschuwd!
Gerlinde geeft ons een old school routebeschrijving (zelf getekend, I love it!) en voordat we vertrekken check ik nog even hoe het zit met de schopvaardigheid van ezels. Ik heb namelijk een klein trauma opgelopen in Ponypark Slagharen vroeger. Maar in tegenstelling tot paarden schoppen ezels niet naar mensen (althans niet expres) en zegt hun stand van de oren niets over de gemoedstoestand. Fijn om te weten! Off we go.
Als we nog maar net op pad zijn, is Noa nieuwsgierig hoe het voelt om op een ezel te zitten. Een ezel kan ongeveer 30 tot 40 kilo gewicht dragen, dus het was verantwoord. Na een klein stukje hobbelen voelt ze zich toch schuldig, 'Haal me er maar weer af. Ik weet nu hoe het voelt, maar ik vind het zielig voor Lisa', zegt ze. Het is mooi om te zien hoe snel er een band ontstaat met zo'n dier. Noa ontfermt zich gelijk over de ezel en begeleidt haar tijdens de tocht. Gerlinde had ons gewaarschuwd voor de vraatzucht en inderdaad, bij elke mogelijkheid die zich aandient, is Lisa aan het grazen. Maar Noa weet er al snel raad mee, door een combinatie van liefdevol aanspreken, aaien en toch streng aan het touw trekken als het moet. Ik snap direct waarom Gerlinde ook ezelyoga voor kids, kinderfeestjes en activiteiten voor kinderen met een beperking aanbiedt! Ezels werken ontspannend op mensen en er is al snel een wisselwerking merkbaar tussen het gedrag van de ezel en de 'nomad'. Het één versterkt het ander (of andersom; want een ezel kan ook gespannen reageren op gestrest gedrag). Bij ons is de sfeer super relaxt, ondanks de combinatie van een eigenwijze ezel en eigenzinnige nomads...
De picknickplek die Gerlinde had aangegeven was bezet door een visser, dus we besloten door te lopen. Hier was Lisa het niet mee eens. We kregen haar met geen meter vooruit! Geconditioneerd als ze is moesten we hier rusten. Nadat de man des huizes even had laten wie de baas is, vervolgen we onze route. We kwam bij een heel idyllisch plekje uit, gelegen langs een meertje. We maakte Lisa vast aan een boom en bekeken langs de waterkant wat Gerlinde in de manden van ezel had gestopt. Voor ieder wat wils! Fruit, brood, gekookte eieren, lekker beleg, yoghurt, salade...Het smaakte heerlijk. De zon schitterde in het water en op een enkele passant na waren we alleen 'in de woestijn'. In gedachten zie ik mezelf al als een nomad met ezel door de natuur trekken van yurt naar yurt. Zonder haast. Ontdekken wat op mijn pad komt. Onderweg verzamel ik verhalen en doorsta alle ontberingen in de natuur. Oké ik sla weer door, ik durf nog geen gans zijn nek om te draaien.
Na de picknick zit ook Lisa haar buik goed vol met gras en blad en gaan we verder op expeditie. We komen op een bospad terecht met enkele fikse bulten en vooral veel bomen waar we tussendoor moeten kronkelen. Lisa houdt zich kranig en het lukt haar steeds maar net om met de manden tussen de bomen door te manouvreren. Als we even later ontdekken dat we op een mountainbikeroute lopen, proberen we zo snel mogelijk weer op de dijk terecht te komen, waar we eigenlijk langs hadden gemoeten. Langs de dijk probeert ze natuurlijk overal te stoppen om vers gras te eten, maar Noa heeft een truc. Ze plukt wat bladeren van de boom, waardoor Lisa niet hoeft te stoppen om zich voorover te buigen, maar al lopend voorzien wordt van groenvoer. Na vijf kilometer bereiken we de stal weer en wachten de andere ezels haar al op. Ze zijn erg op elkaar gesteld, dat hadden we al gemerkt toen we vertrokken. Er werd flink op los gebalkt en de groep vond het hoorbaar niet leuk dat Lisa met ons vertrok. Herenigd lieten we de ezels weer achter, na een te gek avontuur. Deze ultieme plek verdient het inderdaad dubbel en dwars om toegevoegd te worden aan mijn blog met ultieme plekken zonder coronastress, dus nu zijn het er tien!
Avontuurlijke groet,
Lidia
